و من فراموشش میکنم!

امروز موقعیت پیش اومد و حرفم رو زدم...

راستی راستی دارم میروم از اینجا بعد از یکسال و نیم...

و از همین الان دلم برای مریضهایم تنگ شده.برای خدمت به آنها.

اما اینجا دارم اذیت میشوم.

کاش کار فقط در خدمت به انسانها خلاصه میشد.کاشکی.

بوسیدن روی پدر و مادر...

به هر چیزی در این جهان برتری دارد...به هر چیزی که فکرش را بکنی.

لبخندشان...برق چشمانشان...

بقول معروف باید بروی دورهایت را بزنی تا بفهمی این را...

و همین که حالا هم فهمیده ام خودش خدارا شکر دارد.